ماجرای سربازی و حسرت جواد افروخته، قهرمان بوکس

بعضی وقت‌ها نزدیک‌ترین افراد زندگی‌مان می‌توانند پیش‌زمینه تحولاتی عظیم در تاریخ نانوشته آینده‌مان را رقم بزنند. جواد افروخته، هم‌محله‌ای و قهرمان بوکس کشورمان هم شاید یکی از همان افرادی باشد که از دوران بچگی با همراه شدن دایی‌اش به باشگاه ورزشی و تماشای تمرین‌های پی‌در‌پی بوکس، به این ورزش علاقه‌مند و حالا یکی از بهترین‌های این رشته ورزشی شده است.

همه ما با شنیدن ورزش بوکس، یاد بزن‌بزن و خشونت و بی‌قراری می‌افتیم؛ اما جواد افروخته از آن دسته جوانانی است که وقتی با او روبه‌رو می‌شوی به خاطر آرام بودنش، شاید کمتر به این فکر بیفتی که بوکس کار کرده و مربی این رشته ورزشی است.

کلاس پنجم دبستان با تمام علاقه‌اش به یادگیری این ورزش پرداخت. مربیان می‌گفتند «هنوز زود است و قد و وزنت می‌سوزد»، اما این حرف‌ها تلاش او را کم نکرد. با علاقه‌ای که داشت تمام برنامه‌های زندگی‌اش را حول یادگیری و حرفه‌ای شدن در این رشته ورزشی قرار داد و امروز با گذشت سال‌ها موفق به کسب افتخارات بسیاری در این رشته ورزشی شده است.

جواد با همه ممانعت‌ها خیلی زیرکانه خود را به جایگاهی که فکر می‌کرد حقش است، رساند و در سال‌۸۲ قهرمان کشور در این رشته خاص شد.

او سال‌۸۴ قهرمان کشور شد، اما سال بعد در مسابقات شرکت نکرد، گرچه به گفته مربیان درصورت شرکت در مسابقات حتما آن سال هم با توانایی‌هایی که داشت، قهرمان می‌شد. سال‌۸۶ و ۸۷ نیز قهرمان المپیاد ایران شد و همین‌طور پله‌های قهرمانی را طی کرد تا اینکه در سال‌۸۹ یکی از اعضای ثابت تیم ملی بوکس کشور شد.

   

کاش با حضور در سربازی هم می‌شد قهرمانی را ادامه داد

از خاطره سال ۸۶ می‌گوید و زمانی‌که دوران سربازی‌اش را می‌گذراند؛ آن روز‌ها شاید خیلی‌ها با او همکاری نکردند و در نتیجه از مسابقات مهمی‌که برایشان بسیار تلاش کرده بود، بازماند. مسابقات جهانی و انتخابی المپیک که برای او حیاتی بود و برای مسئولان این رشته نیز!

چون سرباز بودن نتوانستم از کشور خارج شوم و در مسابقات که در آمریکا برگزار می‌شد شرکت کنم

این قهرمان بوکس کشور و هم‌محله‌ای‌مان با تلاش و علاقه‌ای که به این رشته ورزشی داشت، در سال ۸۴ قهرمان مسابقات چندجانبه مجارستان نیز شد.   

همیشه در مبارزه با هم‌وزنم اول می‌شدم

افروخته که در محله هنرستان زندگی می‌کند، با اشاره به خاطراتش می‌گوید: مشغول خدمت سربازی بودم که طاقت نیاوردم و با تلاش‌های بسیار در یکی از مسابقات تیم ملی، بدون هیچ حامی‌حاضر شدم.

آخرین مسابقه که برایم از همه مهم‌تر بود و سرنوشت زندگی ورزشی‌ام را رقم می‌زد، مسابقات انتخابی قهرمانی جهان و سهمیه المپیک بود؛ اما متاسفانه چون سرباز بودن نتوانستم از کشور خارج شوم و در مسابقات که در آمریکا برگزار می‌شد شرکت کنم و این موضوع باعث ناراحتی بسیارم شد.

دو سال پیش نیز بعد از یک سال که به اردو برگشته بودم، باز هم به خاطرکم‌توجهی هیئت بوکس خراسان و سهمیه‌ای عمل کردن فدراسیون، از شرکت در مسابقات ورزش‌های آسیایی گوانگجو جا ماندم و فرد دیگری را معرفی کردند.

با اینکه آمادگی لازم را داشتم، خود را با این تصور که شاید به خاطر یک سال دور بودن از اردو جا ماندم، قانع کردم. از سوی مسئولان نیز برای حضور من هیچ پیگیری صورت نگرفت، متاسفانه تبعیض و حمایت‌نکردن در ورزش هم راه پیدا کرده است.

افروخته می‌گوید: امروز به اهالی ورزش سفارش می‌کنم هر چیز بهایی دارد و بهای موفقیت در ورزش هم تلاش است. اگر می‌خواهید وارد ورزش حرفه‌ای شوید، بدانید که اول خانواده مهم است بعد تحصیلات و در پایان ورزش؛ متاسفانه در کشورما  از قهرمانان چندان حمایت نمی‌شود.

این مربی ۲۷‌ساله بوکس می‌گوید: همیشه به شاگردانم می‌گویم برای رسیدن به کاری که به آن وارد می‌شوند، به طور جدی تلاش کنند، اما خود و زندگی‌شان را فدای آن نکنند.

افروخته با بیان یکی از بهترین خاطراتش در طول سال‌ها فعالیت در این ورزش می‌گوید: در یکی از اردو‌ها که در کشور دیگری برپا می‌شد، دوربینی پیدا کردم و دنبال صاحبش گشتم تا اینکه دکتر تیمی را که با آن مسابقه داشتیم، دیدم که دنبال گمشده‌ای می‌گشت.

وقتی از او پرسیدم و متوجه شدم دنبال دوربینش است، آن را برایش بردم و او از این کار من بسیار تمجید کرد. بعد از برگزاری مسابقات به لطف او چیز‌هایی از یک مربی سرشناس کوبایی در زمینه بوکس آموختم. او اشکالاتی را که داشتم گرفت و حتی مربیگری و طرز برقراری ارتباط با شاگردان و ریزترین مسائل را در این حرفه به من آموخت تا به‌نوعی قدردانی کرده باشد.   

حمایت هم‌محله‌ای‌ها

افروخته با توجه به تجربه‌اش می‌گوید: هر کجای دنیا که باشی، آخرش یاد شیرین هم‌محله‌ای‌ها با توست. من هم با حضور در بین شاگردانم که اکثرشان هم‌محله‌ای و همسایه من هستند، برای ادامه کار در ورزش امید پیدا می‌کنم. حمایت همسایه را در رسیدن به آرامش زندگی بسیار موثر می‌دانم و مطمئنم داشتن همسایه خوب چه در زندگی و چه در کار باعث دلگرمی و پیشرفت می‌شود.

از اینکه در باشگاهی ورزشی کار می‌کنم که نیرو و نشاط ورزش‌دوستان را زیاد می‌کند، خوشحالم و به این دلیل که با مربی و استادم همکار شده‌ام، احساس شادی و موفقیت می‌کنم.

* این گزارش ۱۸ اردیبهشت ۹۲ در شماره ۵۳ شهرآرامحله منطقه ۹ چاپ شده است.